Hallo, mijn naam is Michael Bieler. Ik ben 49 jaar(bijna 50!) en ik woon in Zoetermeer. Dit jaar ben ik 25 jaar getrouwd met Marja en wij hebben twee volwassen dochters van 20 en 23, waarvan de laatste in verwachting is en ik dit jaar dus voor het eerst grootvader word!

Rond 2005/2006 ben ik gestart met het uitvoeren van re-integratietrajecten. Dit betrof voornamelijk IRO-trajecten voor het UWV. Later zijn deze trajecten steeds veranderd en ben ik ook 2^e spoor trajecten gaan uitvoeren. Al met al doe ik dit werk al zo’n 15 jaar. Sinds 2 jaar ben ik werkzaam bij Welke als re-integratiebegeleider. Ik neem jullie graag mee in mijn werkzaamheden als re-integratiebegeleider en vertel graag wat mijn werk bijzonder maakt.

Mensen vragen mij wel eens wat ik het leukste vind aan het beroep re-integratiebegeleider. Voor mij is dat vrij makkelijk te beantwoorden; de afwisseling, maar vooral het contact met mensen en het feit dat ieder persoon en ieder traject uniek is. Daardoor is geen dag hetzelfde.

Als re-integratiebegeleider ben je altijd op zoek naar de balans tussen het behalen van het gestelde doel zonder iemand over ‘het randje te duwen’ en zonder dat de procesgang of het dossier in gevaar komt. Daarom noem ik mijzelf weleens ‘de grote puzzelaar’.  Idealiter vind je natuurlijk voor iedere kandidaat de best passende nieuwe betaalde werkplek. Omdat dit niet altijd mogelijk is, moet op zijn minst het dossier helemaal waterdicht zijn en wil ik dat alle rapportages duidelijk en volledig zijn. Dit alles uiteraard op tijd zodat de opdrachtgever te allen tijde op de hoogte is van de laatste stand van zaken. Hierdoor kan ook tijdig worden bijgestuurd als dat nodig mocht zijn.

Mijn werkweek is heel afwisselend. Zoals aangegeven is ieder persoon en ieder traject uniek maar als re-integratiebegeleider heb je ook veel vaste instrumenten en thema’s die je als het ware afvinkt. Zo voer ik met kandidaten altijd een intakegesprek, schrijf ik trajectplannen en voortgangs- en eindrapportages, bewaak ik de procesgang, benader ik potentiële werkgevers, bemiddel ik bij vrijwilligerswerk, proefplaatsingen of werkervaringsplaatsen en daarbij probeer ik de kandidaat actief onder de aandacht te brengen via acquisitie of direct mailingacties.

Wanneer ik in gesprek ga met een werkgever over het re-integratieproces van een (ex-)werknemer dan geef ik altijd aan dat de werkgever duidelijk moet zijn, de werknemer goed moet informeren, eerlijk moet zijn en bovenal contact moet houden. Oprechte interesse zorgt ervoor dat een traject vele malen soepeler verloopt. Ook kom ik soms nog wel eens situaties tegen waarbij het overduidelijk is dat een werkgever na en aantal maanden ziektewet eigenlijk al weet dat ze absoluut niet verder willen met een bepaalde werknemer. Zij gebruiken dan uiteindelijk het 2e spoortraject om van iemand af te komen terwijl de persoon in kwestie er alles aan doet om krampachtig vast te houden aan zijn oude baan of werkgever. In dit soort gevallen geldt vaak de regel ‘principes zijn duur’.

Wanneer het niet gaat om zeer ernstige medische aandoeningen, maar meer om  een verstoorde arbeidsrelatie is het naar mijn mening soms slimmer om veel eerder het gesprek aan te gaan en duidelijk te maken dat de deur voor de werknemer echt gesloten is. Kijk dan of je op die manier tot een oplossing kan komen. Soms lukt het dan om met een goede vaststellingsovereenkomst en een outplacementtraject op een soepelere manier afscheid van elkaar te nemen. Dat scheelt stress, ergernis en bovendien geld.

Het is ook belangrijk om de werknemer goed te instrueren wanneer diegene in een re-integratietraject zit. Daarom geef ik altijd mee dat de werknemer zich goed moet laten informeren, maar dat het traject ook een kans kan zijn voor een hele nieuwe stap in het leven. Heel veel mensen hebben op een gegeven moment het idee dat het werk dat ze doen, het beroep dat ze hebben, echt het enige is dat er bestaat in de wereld. En dat is natuurlijk absoluut niet zo. Ga je in een traject met je ‘hakken in het zand’ dan heb je een enorm lange, stressvolle en vervelende periode voor de boeg waarmee je vaak alleen maar jezelf benadeelt. Veel mensen vinden het eng om een nieuwe stap te maken, maar hebben geen idee wat ze potentieel kunnen missen. “Angst is voor heel even, maar spijt is voor altijd”

Je krijgt als re-integratiebegeleider vaak te maken met zware onderwerpen. Door mijn jarenlange ervaring kan ik een menselijke aanpak en humor goed combineren. Dit laatste lijkt niet vanzelfsprekend, maar dat vind ik wel. Af en toe een goede grap of een flauwe opmerking kan een hele serieuze of zware situatie snel wat lichter maken waardoor je weer een stap kan zetten in de goede richting. Bovendien vind ik dat je dan makkelijker een echte connectie krijgt met iemand.

Tijdens een re-integratietraject moet je veel ballen tegelijk in de lucht zien te houden met een flinke caseload en dat kan weleens stressvol zijn. Heel goed casemanagement en timemanagement is daarom cruciaal. Maar vooral de persoonlijke en medische gebeurtenissen bij kandidaten kunnen er weleens inhakken. Tot en met overlijdens aan toe. Je moet je dan ook niet te groot voelen om hier af en toe echt verdrietig over te kunnen en mogen zijn. Dit is pittig maar wel belangrijk in mijn werk. Ik heb ervaren dat als je het teveel toelaat je dit werk echt niet kan doen, maar als je er weer te licht mee omgaat of er overheen stapt kan het als een boemerang terugkomen en dan raakt het je nog harder.